Την Κυριακή 01 Νοε 2020, είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε ημερήσια πεζοπορία σε δρομολόγιο στο ύψωμα Χορτιάτης. Πράγματι στις 10:00, βρεθήκαμε όλοι όσοι καταφέραμε να μην έχουμε άλλες υποχρεώσεις στην πλατεία του οικισμού Χορτιάτη, για να κατευθυνθούμε στην συνέχεια στην αρχή του δρομολογίου 1.000 μ. περίπου μετά την πλατεία. Η ομάδα πεζοπορίας είχε και νεαρούς / νεαρές αλλά και γυναίκες, που όλοι τους αγαπούν την φύση και γενικά ήμασταν μια «μεγάλη οικογένεια» που επιθυμούσε να περπατήσει στον πανέμορφο Χορτιάτη, για λόγους άσκησης αλλά και για λόγους διασκέδασης και ψυχικής ευφορίας που είναι αποτελέσματα μια τέτοιας δραστηριότητας στην φύση. Μαζί μας ήρθε και μια πανέμορφη οικογένεια, που γνωρίσαμε λίγο πριν την έναρξη, αποτελούμενη από τον πατέρα (εκπαιδευτικός), την μητέρα, και τα 2 τέκνα, τον 7χρονο Νίκο και την 4 ετών Αναστασία. Επικεφαλής της παρέας ήταν ο έμπειρος ορειβάτης-πεζοπόρος Σταύρος Σαράπης ο οποίος είχε σχεδιάσει την διαδρομή ώστε να μπορούμε να ανταποκριθούμε όλοι εμείς που λόγω καραντίνας και καναπέ είχαμε πόδια συνηθισμένα στην ακινησία. Η πεζοπορία ξεκίνησε με τις καλύτερες συνθήκες αφού υπήρχε ηλιοφάνεια, καθαρός ουρανός, ιδανική θερμοκρασία περιβάλλοντος για περπάτημα και πάρα πολύ κόσμο, όλων των ηλικιών, με ρούχα όλων των χρωμάτων, που περπατούσε στα διάφορα μονοπάτια του Χορτιάτη που νόμιζες ότι ήσουν λεωφόρο Τσιμισκή, Σάββατο μεσημέρι, περίοδο γιορτών με αγορά ανοικτή!!! Μικρές στάσεις στη διαδρομή με τις πανύψηλες καστανιές, καρυδιές και τα άλλα δένδρα του βουνού που έχουν βάλει τα φθινοπωρινά τους χρώματα και ενημέρωση για το μονοπάτι των παγοποιών στα σημεία που δεν τα βλέπει καθόλου ο ήλιος. Η δράση των παγοποιών, αναφέρεται σε γραπτές μαρτυρίες του 17ου αιώνα, από τον Τούρκο περιηγητή, Εβλιγιά Τσελεμπή. Στις μαρτυρίες του, αναφέρεται στους ραγιάδες παγοποιούς του Χορτιάτη, οι οποίοι έφτιαχναν πάγο με φυσικό τρόπο. «Οι Χορτιατινοί πρόγονοί μας, τις πολύ κρύες νύχτες του χειμώνα, ανέβαιναν στο βουνό και οδηγούσαν το νερό από τις πηγές σε κάποιους χώρους στις λεγόμενες μπάρες, όπου μάζευαν το νερό. Το νερό αυτό πάγωνε, και το πρωί οι παγοποιοί ερχόντουσαν και άνοιγαν τρύπες στον πάγο, γιατί περίπου 60-70 εκατοστά του νερού δεν πάγωναν. Το νερό που έβγαινε το άφηναν να ξαναπαγώσει, και όταν τελικά όλη η μπάρα γινόταν πάγος, με ειδικά τσεκούρια τον τεμάχιζαν. Σε κάποιες τρύπες που υπήρχαν στο έδαφος, έφτιαχναν μία σχάρα με κορμούς δέντρων και τοποθετούσαν επάνω την πρώτη στρώση του πάγου. Επιπλέον, χρησιμοποιούσαν τα πεσμένα φύλλα της οξιάς για μονωτικό υλικό». Η ενημέρωση συνεχίστηκε στα σημεία με τις διάφορες πηγές και τους παλαιούς αγωγούς υδροδότησης. «Ένας ιδιαίτερα αποτελεσματικός τρόπος υδροδότησης είναι η υδρομάστευση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα και η μεταφορά του νερού με τη βοήθεια της φυσικής κλίσης στο επίπεδο του οικισμού. Πρόκειται για το σύστημα που στη διεθνή βιβλιογραφία είναι γνωστό με τον αραβικό όρο qanat (κανάτ, στα περσικά kariz). Η λέξη προέρχεται από την ασσυριακή λέξη qanu, που σημαίνει καλάμι – από την οποία προέρχεται και η ταυτόσημη αρχαιοελληνική λέξη κάννα (και μέσω αυτής η λατινική canna) – και κατ’ επέκταση αυτό που έχει το σχήμα καλαμιού, δηλαδή σωλήνας, αγωγός. Στην ελληνική βιβλιογραφία το qanat έχει αποδοθεί από τον καθηγητή Ε. Βαβλιάκη ως «σύστημα υδρομάστευσης-υδραγωγής». Μετά από 1,5 ώρα πορείας φτάσαμε στην κορυφή του Κολοσούρτη που βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες.
Η θέα από την κορυφή του Κολοσούρτη είναι σκέτη μαγεία και η στάση για να τη χαρείς απλά … επιβεβλημένη!!!
Το πιο μεγάλο μάθημα όμως της ημέρας μας το έδωσε η μικρούλα Αναστασία, που αν και μόνο 4 ετών δίδαξε όλους μας πως με πειθαρχία, υπομονή, αγάπη για την φύση και πίστη στους γονείς της κατάφερε και περπάτησε χωρίς βοήθεια – χρειάστηκε να της κρατήσει το χέρι η μητέρα της πολύ λίγες φορές – όλη την υπόλοιπη διαδρομή συνολικά – από την εκκίνηση – 5 ώρες και 30 λεπτά. Δύσκολα ψηλά σημεία έμαθε να κάθεται και να τα περνά και σ’ όλη την διαδρομή όποτε την ρωτούσαμε για διάφορα θέματα όπως για το σχολείο της, τις φίλες της, τα αγαπημένα της φαγητά, μας απαντούσε με ικανότητα λόγου έφηβης κοπέλας και όλο και πιο πολύ μας εντυπωσίαζε με την συνολική της παρουσία. Σίγουρα σε κάποιους από εμάς τους μεγάλους περνούσαν σκέψεις -κάποιοι τις έλεγαν και φωναχτά- για ψητά κρέατα που θέλαμε να υπάρχουν στον τερματισμό, για δροσερά αναψυκτικά και άλλα παρόμοια και κάποιοι περίμεναν πως και πως την ώρα του τερματισμού (χαρακτηριστική η ατάκα «Τα 20 λεπτά που λέγαμε ότι θέλουμε ακόμα ήταν γήινα ή αστρικά;»). Ο Παναγιώτης υποσχέθηκε – και το έχουμε καταγράψει αυτό – ότι κόβει το κάπνισμα και στην επόμενη πεζοπορία θα είναι πια άκαπνος!!! Χίλια μπράβο στους γονείς της Αναστασίας και του Νίκου που έχουν διδάξει τόσα πολλά ήδη στα παιδιά τους και με τις αξίες και τα ψυχικά χαρίσματα που τα εφοδίασαν, διδάσκουν μεγαλύτερους ηλικιακά πόσα πολλά μπορείς να πετυχαίνεις στη ζωή, ακόμα και όταν αυτά φαίνονται αρχικά πολύ δύσκολα ή ακατόρθωτα, καθώς και την αξία της επαφής του ανθρώπου με την φύση. Η Αναστασία και ο Νίκος ήταν ζωντανές εφαρμογές του ρητού «Ο τολμών νικά» και πραγματικά θα συζητάμε για το κατόρθωμά τους στις παρέες μας πολύ καιρό ακόμα. Πολλά μπράβο και στον επικεφαλή οδηγό μας Σταύρο Σαράπη, που με την εμπειρία του και την σχεδίασή του, αποφύγαμε κακοτοπιές και μπορέσαμε να ανταπεξέλθουμε όλοι στις απαιτήσεις του δρομολογίου. Ο ίδιος είπε ότι, η ομάδα είχε δυναμική και αφού ο Νίκος με την Αναστασία ακολουθούσαν τον επικεφαλή-αρχηγό με χαμόγελο, όλοι οι υπόλοιποι έπρεπε απλώς … να ακολουθούμε τα βήματά τους!!!
Οι συμμετέχοντες στην πεζοπορία του Χορτιάτη με μοναδικό απόντα τον φωτογράφο Μιχάλη.
Όλη η διαδρομή που περπατήσαμε μήκους περίπου 11 χλμ.
